Page 74 - 003

ด฾านความงาม (Aesthetic Growth)

วิชาที่สอนมีความหลากหลายทั้งในระดับประถมศึกษาและมัธยมศึกษา เช฽น การวาดภาพ
การระบายสี การปั้น การแกะสลัก ดนตรีและนาฏศิลป฼ วัสดุอุปกรณ์มีความเป็นสากลมากขึ้น เช฽น

สีดินสอ สีชอล์ก สีโปสเตอร์ และวัสดุเหลือใช฾ต฽างๆ

สรุปการจัดการสอนแบบพิพัฒนาการนิยม ดังนี้

ลักษณะผู฾เรียน: ผู฾เรียนเป็นศูนย์กลาง มีการแสดงออกอย฽างเสรี

ลักษณะผู฾สอน: เป็นผู฾จัดประสบการณ์ต฽างๆ ให฾ค าแนะน าให฾ผู฾เรียนแก฾ปัญหา
ลักษณะศิลปะ: ศิลปะคือประสบการณ์เพื่อพัฒนาการด฾านร฽างกายและจิตใจ

4. ยุคศิลปศึกษาเฟื่องฟูหรือยุคปัจจุบัน

ุ
เริ่มตั้งแต฽มีการปรับปรุงหลักสูตรการศึกษาแห฽งชาติปีพทธศักราช 2521 เป็นต฾นมา
การศึกษาพัฒนาเท฽าเทียมกันทั่วโลก นักวิชาการติดต฽อสื่อสารแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันมากขึ้นทั้ง

ระดับชาติและระดับโลก ประเทศไทยมีแผนการศึกษาแห฽งชาติที่ชัดเจน วิชาศิลปศึกษาจัดไว฾เป็นอีก

หนึ่งกลุ฽มวิชาพื้นฐานในระดับชั้นประถมศึกษาและมัธยมศกษาและเป็นวิชาที่ใช฾สอนในระดับอุดมศึกษา
ึ
เนื้อหาสาระมุ฽งเน฾นการส฽งเสริมให฾มีความคิดริเริ่มสร฾างสรรค์ มีการผลิตครูศิลปศึกษาในสถานศึกษา
ของรัฐบาลและเอกชนในระดับปริญญาตรีและปริญญาโท ครูศิลปะอย฽างครูสังคม ทองมี มีบทบาท

ในการสอนศิลปะส าหรับเยาวชนตามทฤษฏีเด็กเป็นศูนย์กลางจนได฾รับรางวลมากมายเป็นที่ประจักษ์
ั
แก฽สังคม รัฐบาลจัดวิชาศิลปะให฾เป็นวิชาพื้นฐานในกลุ฽มวชาสร฾างเสริมลักษณะนิสัย ให฾ความเป็น
ิ
อิสระกับสถานศึกษาสอนวิชาศิลปะที่มีความหลากหลายมากกว฽าในอดีต จึงท าให฾ผลงานศิลปะใน
สมัยปัจจุบันมีหลายรูปแบบ

สรุปการจัดการสอนสมัยปัจจุบัน ดังนี้

ลักษณะผู฾เรียน: แสดงออกได฾อย฽างอิสรเสรี อย฽างสร฾างสรรค์

ลักษณะผู฾สอน: เห็นความแตกต฽างระหว฽างบุคคล
ิ
ลักษณะศิลปะ: เป็นวิชาสร฾างเสริมลักษณะนสัยที่ดีในสังคม รู฾คุณค฽าของศิลปะ

ี
ุ
3. รายละเอียดของวิชาศิลปะในแตละหลกสูตรจากอดตถึงปัจจบัน
ั
่
หลักสูตรปีพุทธศักราช 2438 ในสมัยรัชกาลที่ 5 มีเนื้อหาการสอนวิชาศิลปะใน 3 ประโยค
แบ฽งวิชาศิลปะออกเป็น 4 ชั้นปีคือ

ชั้นที่ 1 ให฾วาดด฾วยมือเปล฽ากับการเขียนแบบมีสเกล

ชั้นที่ 2 ให฾เขียนมือเปล฽าจากรูปจริงกับมีสเกล
ชั้นที่ 3 ให฾เขียนด฾วยมือเปล฽าแบบธรรมดาโลก

~ 66 ~