Page 82 - 003

ิ
ที่เป็นครูและลูกศษย์ที่ได฾รับการคัดเลือกอย฽างด฾วยความสนิทสนม จนเมื่อประเทศไทยได฾รับอิทธิพล
จากการศึกษาต฽างประเทศที่พัฒนาแล฾วท าให฾มีการสร฾างโรงเรียนเพื่อสอนวิชาการโดยมีเปูาหมายใน
การพัฒนาคนให฾เป็นประชาชนเพื่อมาเป็นก าลังในการพัฒนาประเทศชาติ มีการน าหลักสูตรต฽างชาต ิ

ิ
มาพัฒนาปรับปรุงให฾เข฾ากับลักษณะเศรษฐกจและสังคมไทย หลักสูตรการศึกษาไทยได฾พัฒนามา
ตั้งแต฽สมัยรัชกาลที่ 5 ต฽อเนื่องเรื่อยมาจนถึงสมัยรัชกาลปัจจุบันคือรัชกาลที่ 10 โดยมีวัตถุประสงค์

ส าคัญคือให฾ผู฾เรียนได฾เห็นคุณค฽าของการเรียนการสอนวิชาศิลปะที่มีผลต฽อการพัฒนาด฾านสังคมไทย

ให฾มีความเจริญก฾าวหน฾าต฽อไป

7. เอกสารอ้างอิง

กรมวิชาการ.( 2545). หลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2544.

ุ
กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์องค์การรับส฽งสินค฾าและพัสดภัณฑ์ กระทรวงศึกษาธิการ.
เกสร ธิตจารี. (2543). กิจกรรมศิลปะส าหรับครู. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์

มหาวิทยาลัย.

บรรจงจิต เรืองณรงค์. (2551). ศึกษาการจัดการเรียนรู฾กลุ฽มสาระศิลปะ (ทัศนศิลป฼) ของ
โรงเรียนในสังกัด ส านักงานราชเทวี กรุงเทพมหานคร. ปริญญานิพนธ์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรว ิ

โรฒ ประสานมิตร.

พีระพงษ์ กุลพิศาล. (2546). ศิลปะการศึกษาชีวิตและสังคมมโนภาพและการรับรู฾ทางศิลปะ

และศิลปศึกษา.กรุงเทพมหานคร: ธารอักษร.
วิรุณ ตั้งเจริญ . (2534). ศิลปะสมัยใหม฽ในประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร: โอ เอส พริ้น

ติ้ง เฮ฾า.

วิบูลย์ ลี้สุวรรณ. (2542). ศิลปะสมัยใหม฽และศิลปะร฽วมสมัยในประเทศไทย.

กรุงเทพมหานคร: ต฾นอ฾อ.
วุฒิ วัฒนสิน. (2542). ศิลปะระดับมัธยมศึกษา. ปัตตานี: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.

ส านักวิชาการและมาตรฐานการศึกษา. (2551). การจัดสาระการเรียนรู฾กลุ฽มการเรียนรู฾

ศิลปะ ตามหลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพมหานคร:

กระทรวงศึกษาธิการ.
อัศวิน ศิลปเมธากุล. (2552). เอกสารประกอบการสอนวิชาศิลปศึกษาส าหรับครู

ประถมศึกษาปัตตานี: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.

~ 74 ~